Het meisje wacht. Ze wacht op mama. En op papa. Ze wacht op een vliegtuig.
Het andere meisje wacht ook. Saai. Saaier. Saaist. Verveling is vervelend.
Een vlieg. Die ga ik pakken. Ik heb twee hakken. Die klinken.

Ik val om. En zij ook. Van het lachen.
Auw! Ai. Tirititran. Der is niks moeilijks aan.

Air flamingo. Een voorstelling die verveling als motor gebruikt voor de fantasie.
Choreografieën en muziek ontstaan uit schijnbare toevalligheden.

Het gebeurde een paar zomers geleden.
Op een doodgewone dag aan het strand.
Een jongen kijkt om zich heen. 
Plots ziet hij - als enige – een ding.
Hij weet niet wat het is.

Is het een rioolbuis?  Of de kijkbuis van een duikboot?  
Of misschien een aangespoelde reddingsboei?
De jongen neemt het ding mee,
en gaat op zoek naar waar het thuishoort.

Een kindervoorstelling gebaseerd op het prentenboek van Shaun Tan. 
Het animatiefilmpje van het boek won een Oscar.  Volkomen terecht, want wat een mooi verhaal.